گاهی آدم باید با صدای بلند با خودش حرف بزند. از کسی بگوید که:
بلد است همیشه دوستت داشته باشد.
از کسی که بلد است هیچ وقت تنهایت نگذارد.
از کسی که بلد است جوری نگاهت کند که قلبت بلرزد.
از کسی که می‌تواند "عزیزم" را جوری بگوید که با شنیدنش بفهمی که تا به حال اصلا عزیز کسی نبوده ای. 
از کسی که جملات و لحن کلامش می‌تواند دلت را بلرزاند حتی اگر به اندازهٔ همهٔ عالم از دستش دلخور باشی.
از کسی که چشم‌هایش می‌توانند ساعت‌ها برایت ترانه بخوانند.
از کسی که وقتی کنارت قدم برمیدارد دوست داری به بازوانش بیاویزی و از آرامش وجودش جدا نشوی.

از کسی که مطمئنی هیچ وقت غیر از دوست واژه‌ای دیگر را در زندگیت توصیف نخواهد کرد و هیچ گاه زمانی نمی رسد که بگوید برو، چون دیگر بین من و تو چیزی نیست. اصلا نمی‌شود. باور کن، حتی تصورش هم مسخره است.

از کسی که همیشه هست نه آنقدر دور که فراموشش کنی، نه آنقدر نزدیک که نبینیش.
آری آدم باید گاهی این‌ها را با صدای بلند برای خودش بگوید تا باز هم به زندگی دلگرم شود