خیلی سخته عاشق کسی بشی اما اون حتی ندونه درد تو

 

از چشات نخونه قصه غمو علت لرزش دست سردتو

 

خیلی سخته زندگیت فنا بشه واسه دیدن یه لبخند رو لباش

 

واسه گفتن از امید و آرزو تو سیاهی غم انگیز شباش

 

من نیومدم بگم عاشقتم چون از این حرفا پر گوش همه

 

اشتباه که می گن گریه مرد رو زخم های تنش یه مرهم

 

من نیومدم بگم تو هم مثه قصه ها بیا بریم از این دیار

 

یا که خیلی مهربون یه مدتی واسه من ادای عشقو در بیار

 

می خوای برنده باشی می دونم به همه می گم ببازن جلو پات

 

هر چی اسپند به آتیش می کشم تا که چشمت نزنن بشن فدات

 

تو می خوای پرنده باشی می دونم یه نفس هوای خوشبختی می خوای

 

خودم آسمون هفتمت می شم تو فقط بگو بگو باهام میای

  

بی تو , مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم

همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم 

شوق دیدار تو لبریز شد از جان وجودم 

شدم آن عاشق دیوانه که بودم 

در نهانخانه جانم گل یاد تو درخشید 

باغ صد خاطره خندید 

عطر صد خاطره پیچید 

یادم آمد که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم 

پر گشودیم و در آن خلوت دل خواسته گشتیم 

ساعتی بر لب آن جوی نشستیم 

تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت 

من همه محو تماشای نگاهت 

آسمان صاف و شب آرام 

بخت خندان و زمان رام 

خوشه ماه فرو ریخته در آب 

شاخه ها دست بر آورده به مهتاب 

شب و صحرا و گل وسنگ 

همه دل داده به آواز شباهنگ 

یادم آید تو به من گفتی 

از این عشق حذر کن 

لحظه ای چند بر این آب نظر کن 

آب آیینه عشق گذران است 

تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است 

باش فردا که دلت با دگران است 

تا فراموش کنی چندی از این شهر سفر کن 

با تو گفتم حذر از عشق ندانم 

سفر از پیش تو هرگز نتوانم 

نتوانم 

روز اول که دل من به تمنای تو پر زد 

چون کبوتر لب بام تو نشستم 

تو به من سنگ زدی من نرمیدم نگسستم 

باز گفتم که تو صیادی و من آهوی دشتم 

تا بدام تو در افتم همه جا گشتم و گشتم 

حذر از عشق ندانم نتوانم 

اشکی از شاخه فرو ریخت 

مرغ شب ناله تلخی زد و بگریخت 

اشک در چشم تو لرزید 

ماه بر عشق تو خندید 

یادم آید که دگر از تو جوابی نشنیدم 

پای در دامن اندوه کشیدم 

نگسستم 

نرمیدم 

رفت در ظلمت شب آن شب و شبهای دگر هم 

نه گرفتی دگر از عاشق ازرده خبر هم 

نه کنی دیگر از آن کوچه گذر هم 

بی تو اما به چه حالی من از آن کوچه گذشتم

ودر جواب....

بی تو طوفان زده دشت جنونم صید افتاده به خونم
تو چه سان می گذری
غافل از اندوه درونم
بی من از کوچه گذر کردی و رفتی
بی من از شهر گذر کردی و رفتی
تا خم کوچه به دنبال تو لغزید نگاهم
قطره ای اشک درخشید به چشمان سیاهم
تو ندیدی
نگهت هیچ نیفتاد به راهی که گذشتی
چون در خانه ببستم
دگر از پای نشستم
گوئیا زلزله آمد
گوئیا خانه فرو ریخت سر من
بی تو کس نشنود از این دل بشکسته صدایی
برنخیزد دگر از مرغک پر بسته نوایی
تو همه شعر و سرودی
تو همه بود و نبودی
چه گریزی ز بر من که زکویت نگریزم
گر بمیرم ز غم دل به تو هرگز نستیزم
من و یک لحظه جدایی ، نتوانم
بی تو من زنده نمانم ، نتوانم

نظرات شما عزیزان: